Column voor de wekker: Koffergrammofoon - Kerkdiensten buitenland

Onderstaande column verscheen vandaag in de Wekker:

Koffergrammofoon

Weinig kerkdiensten kan ik me herinneren als die ene tijdens een vakantie in Frankrijk. Ik zal een jaar of 14 geweest zijn. We bezochten de plaatselijke protestante kerk – de Eglise Réformé. In de deur van een klein kerkje werden wij enthousiast begroet door een oude diakones. Ouderwetse bril, glinsterende ogen, witte habijt en heel veel pit. Binnen was het kaal: veel lege plaatsen en veel oude mensen. Voor de dienst was er orgelmuziek van een singeltje op de 45 – toeren koffergrammofoon: Toccata en Fuga van Bach. Toen het tijd was kwam de diacones naar voren, nam vief en hoorbaar de naald van de plaat, en begon de dienst. Ze dirigeerde ons acapella zingen, ze ging voor in gebed en schriftlezing. De preek die zij voorlas werd voor ons vertaald door een vaste bezoeker uit zeeland. Eenvoudiger kon het niet, maar daar was de gemeente van Christus bijeen. En we wisten het.

Na de dienst werden wij uitgenodigd voor een picknick met de gemeente. Genoemde diacones ging ons nog een keer voor, nu haar oude Renault 4 en naar een mooi plekje in de natuur. Daar sprak ik voor het eerst echt frans met echte franse mensen, en echt engels met echte engelse mensen (ook gasten). We deelden brood en wijn, frisdrank en koude kip en we hadden gemeenschap der heiligen.

Kerkdiensten buitenland

Hier moest ik aan denken toen mijn oog viel op de rubriek ‘kerkdiensten buitenland’ op de website van het Reformatorisch Dagblad. ‘Kerkdiensten buitenland’. In Frankrijk worden dit jaar 8 kerkdiensten gehouden, zie ik op het kaartje, en in Spanje 9. Dat is niet zoveel. Natuurlijk snap ik wel wat de redactie bedoelt: er worden nederlandstalige kerkdiensten aangekondigd. Dat staat er ook wel bij, maar toch. Een echte kerkdienst is een nederlandse kerkdienst, lijkt het kaartje te zeggen. Ik ben het er niet mee eens. Natuurlijk snap ik best dat een preek in het nederlands beter te begrijpen is, en dat het ook wat heeft: samen onze eigen psalmen zingen in een oude franse kerk. Maar wat zien de leden van de franse Eglise Réformé dan aan ons? Zij zien hollanders die hun deur voorbij gaan omdat hun kerk blijkbaar geen kerk is. Zij zien hollanders die genoeg hebben aan zichzelf en alleen naar de kerk komen om hun eigen vertrouwde preek te horen. Maar zien zij ook de kerk van Christus?

Mijn voorstel: laten we in de rubriek “kerkdiensten buitenland” elkaar adressen doorgeven van kleine kerkjes in frankrijk of duitsland of zwitserland, waar de broeders en zusters het zwaar hebben. En laten we hun diensten bezoeken. We nemen onze kinderen en jongeren mee, we geven gul in de collecte, we zingen zo goed mogelijk mee en bidden voor onze broeders en zusters. En wat we dan ontvangen? In ieder geval zullen we leren wat Gemeenschap der Heiligen is, ook als we van de preek niks hebben verstaan. Ga gewoon eens een keer naar de kerk om te geven – en al het andere ontvangt u bovendien.