Column voor de wekker: Jongens in verval - vader in verweer

Onderstaande column schreef ik voor de column kwart in De Wekker:

Philip Zimbardo

Jongens in verval

Op zaterdagmiddag kijken wij thuis regelmatig samen naar de BZT-show. Het spannendst vinden we ‘de jongens tegen de meiden’: muntjes zoeken, ballonnen oppompen en zo meer. Ons valt op dat de meiden eigenlijk altijd winnen. Onze jongste dochter vindt dit zielig en is inmiddels niet meer voor de meiden, maar voor de jongens. Dit is voor haar vader een grote troost.

Dit fenomeen, van de jongens die minder goed meekomen, reikt verder dan de BZT – show. In alle lagen van het onderwijs is het ook zichtbaar, zegt de beroemde psycholoog Philip Zimbardo. Hij noemt het ‘the demise of Guys’ – jongens in verval. Volgens deze onderzoeker hebben jongens steeds meer moeite om echt contact te hebben met anderen, vooral 1 op 1 en met meisje / vrouwen.  Hij wijt dit aan een groeiende verslaving aan opwinding en prikkels door te veel internet, door porno en computerspellen. Zo groeit een nieuwe generatie jongens (en meiden op hun manier ook) op met hersens, geconditioneerd door de vermaaksindustrie.

Vader in verweer.

Ik zie het om me heen: jongeren dia alleen chirurgisch van hun telefoon verwijderd kunnen worden. Ik zie het bij mezelf: tijdens het typen van dit verhaaltje heb ik ook al weer mijn facebook open gehad en mijn mail gecheckt.

Maar ik wil het anders. Ik kom in verweer!

Ik wil een vader zijn voor mijn meiden die hen belangrijker vindt dan zijn scherm. En die hen leert om te gaan met schermen, en ze ook uit te zetten. (Heb net twee Whatsapp berichtjes gehad en beantwoord).

Ik heb een plan gemaakt om te ‘herlezen en herleven’ – minder voor het scherm, meer boven de bladzijde. Weer oefenen in het lezen van goede boeken. Minder scherm, meer leven. Af en toe gewoon in de stoel zitten, muziek luisteren of nadenken of kijken naar het licht dat de kamer binnenvalt. Je kunt zelfs real life buiten wandelen en fietsen, net als ze doen op youtube. Tijd nemen om met je kinderen iets samen te doen. Zoals kijken naar de BZT show. Ik hoop dat de jongens de volgende keer winnen. (Maar nu eerst even mijn mail checken)

Column, geschreven voor 'de Wekker' : Lampendraaien - zielevreugd

Lampendraaien

Tsja, wat moet je er nu mee, die mensen die op zondagochtend soms vergeten dat ze in een ordentelijke reformatorische eredienst zitten. Eén keer als slotzang een opwekkingslied en meteen gaan de handen de lucht in. ‘Lampendraaien’, noemt iemand uit onze gemeente dat, omdat het er net uitziet alsof iemand het peertje van de plafondlamp staan te vervangen. Of soms, in een minder vrijmoedige en minder zichbare versie, (maar niet minder tot de verbeelding sprekend) lijkt het alsof iemand een tweede kopje koffie staat te weigeren. Als het weer eens zo ver is zie je andere gemeenteleden schalks rond - en achterom kijken, of er nog meer handen de lucht in gaan. Uit nieuwsgierigheid, natuurlijk, maar vooral omdat we ons met z’n allen een beetje opgelaten voelen bij al die uitbundige overgave.

Zielevreugd

Eigenlijk zouden we toch niet hoeven op – of omkijken. Tenslotte is het opheffen van handen een heel bijbels gegeven. Denk maar aan I Timotheus 2:8, waar de opgeheven handen als een gewone gebedshouding worden gezien. Als ze maar heilig zijn. Of denk aan psalm 134:2- “Heft uwe handen naar omhoog’. Wanneer we dat zingen blijven de handen doorgaans keurig beneden. Misschien zouden we ons daar eens over kunnen verbazen.

Maar wat maakt die uiterlijke innigheid nu zo ongemakkelijk? Zou het kunnen zijn dat we stiekum een beetje jaloers zijn op die overgave, die we van een ander zien? En op de vrijmoedigheid van iemand die met het lichaam durft te uiten: Heer, ik loof U! Over huppelen hoeven we het nu niet te hebben, maar zouden we kunnen afspreken dat we niet raar gaan omkijken wanneer iemand, in Hem verheugd, zijn zielevreugd eens uit door een hand op te heffen? Laten we elkaar wat ruimte geven, en met heel ons hart  meezingen met die slotzang. Dat lijkt me eerbiediger dan met een zuur gezicht tijdens de lofprijzing in de bank te staan kniezen.

Zoooo 2014: de samen-selfie

Afgelopen zondag lazen wij in CGK Aalten Lukas 18. Daarin ontmaskert Jezus onze obsessie met onszelf, en onze positie en ons bezit. In dat kader maakte ik op de preekstoel een selfie.

Dit inspireerde blijkbaar. Verschillende selfies uit de gemeente komen openbaar, en het mooie vind ik dat het selfies zijn van mensen die niet alleen zijn maar samen. Zoals de Jeugdvereniging:

En de vrouwenvereniging bijbelstudie :

Mooie acties, broeders en zusters! Wie volgt?

Ik hoop dat dat de trend wordt voor 2014: samen- selfies. Foto's waarin we niet onszelf laten zien, maar waarin we laten zien dat we bij elkaar horen. Hashtag: #samenselfie.

ps. Mijn hoofd op de bovenste foto is een beetje vertekend, ben ik bang. Tijd voor een andere smartphone ;).

Lied teruggevonden.

Vorige week, toen ik met Mathea de Abdij van Egmond bezocht, kwamen bij mij flarden van een lied naar boven, dat ik in mijn studententijd leerde kennen.

Ik weet niet door wie dit lied geschreven is, of in welke bundel het staat. Vooral de laatste strofe doet denken aan de Confessiones van Augustinus. Misschien is er iemand die meer weet van dit lied? De woorden - ik schrijf ze uit mijn hoofd op - zijn ongeveer deze:

O Schoonheid van mijn God, te prijzen bovenmate;
hoe heb ik U gezocht langs aller wereld weg.
Mijn liefde en mijn hoop heb ik om U verlaten.
Nochtans als ik U noem, ik weet niet wat ik zeg.

Gij zijt mij zo nabij dat ik in U moet leven;
en toch verdwaalt mijn geest in onherbergzaam land.
Zo, tegen wil en dank met alle ding verweven,
zoek ik U buiten mij, roepend naar alle kant.

Uw stem heeft mij gelokt, uw licht verblindt mijn ogen.
Jagend op ieder spoor dat mij uw liefde zendt

 ontbeert mijn hart, voor U geboren en getogen,
zijn vreugde en zijn rust totdat het U herkent.