Tijdens het lezen en studeren vorige week kwam ik een mooi gedicht tegen van ds. Okke Jager over Henoch, die wandelde met God. Het gedicht vertelt hoe een kind zich dat voorstelt:
'En God en Henoch waren kameraden,
dus God kwam vaak bij Henoch op bezoek.
Nadat zij samen voor de kwaden baden,
las God een stukje uit Zijn eigen boek.
Eens zei de Here op een mooie morgen:
'Zeg Henoch, ga je mee een eindje om?
Je vrouw zal dan wel voor het eten zorgen.'
En Henoch zei: ’t Is goed hoor, God, ik kom!'
Hij durfde wel zijn kindren achter te laten.
Hij riep: 'tot straks!' en deed de deur op slot.
Zij hadden samen heel veel te bepraten.
Dus Henoch wandelde aldoor met God.
De vogels wisten wel, voor Wie zij zongen.
En alle bloemen kwamen nu aan bod.
De herten kwamen dichtbij met hun jongen.
En Henoch wandelde aldoor met God.
Totdat opeens, - 'o Heer!' zei hij geschrokken,
'We zijn al veel te ver: daar staat Uw Huis!
‘t Is lang geleden al, dat wij vertrokken...
Hoe kom ik ooit alleen weer veilig thuis?'
'Och Henoch,' zei de Heer, 'om tijd te winnen,
- Je komt toch later bij mij wonen, - zeg,
Ga nu dan maar gelijk met mij naar binnen!'
En Henoch was niet meer: God nam hem weg.'
Ontroerend gedicht. Samen met elia en mozes is Henoch op als in een misterie, net als Jezus ten hemel opgenomen
BeantwoordenVerwijderen