Onderstaande column schreef ik voor de laatste uitgave van 'de Wekker'
Wokbuffet
Gezellig een avondje uit met het gezin. Ieder
kan kiezen wat hij wil, niet te duur, wat wil je nog meer?
Eet zoveel je kunt binnen twee uur. Genoeg om
uit te kiezen. Of is het te veel? Als ik alles kan kiezen, wat is er dan nog
aantrekkelijk? In ieder geval niet de keuken. Geen koks meer die hun
creativiteit botvieren op mooie producten, maar ongeinspireerde mannetjes die alles
wat hun wordt voorgehouden moeten warmmaken in dezelfde mix van veel vet en knoflook.
Wokbuffet: zo vaak van tafel lopen als je maar
wilt. Een gesprek voeren is niet meer mogelijk, omdat we óf besluiteloos langs
het buffet dreutelen, óf al etend bedenken wat we nog meer willen proberen.
Ook de kinderen kom je de hele avond niet echt
tegen. Ze eten drie patatjes, vier toetjes en zitten de rest van de avond te gamen in de speelkamer.
Ik hoop dat er geen wokbuffet is op de
bruiloft van het Lam.
Kerkbuffet
Fijn met z’n allen op zondag naar de kerk. Maar
gaan we naar de kerk om samen gevoed te worden? Of is het ieder voor zich eten wat
je wilt binnen anderhalf uur?
Ik ben soms bang dat het vooral het tweede is.
Want er er moet vooral voor ieder wat zijn. Een fijne psalm of een mooi
opwekkingslied. Een stukje bevinding naar keuze of desgewenst een vooral heel
praktische toepassing. Elke zondag beleven wat vertrouwd is, of elke zondag
verrast worden met iets nieuws. Eigenlijk verwachten we dat ‘onze kerk’ de aangegeven
voorkeur ook aanbiedt. En anders zijn we teleurgesteld.
Beseffen we wat het betekent om samen lichaam
van Christus te zijn? Kunnen we er van genieten dat de Here ons samenbrengt als
juist zo veel verschillende mensen met hun eigen smaak? Beseffen we wel dat een
eredienst is: samen God loven, en eerbiedig buigen voor zijn Woord? Ook als de
dominee van deze zondag naar mijn smaak te veel of te weinig kleur in zijn
stropdas heeft?
Ik hoop dat er geen wokbuffet is op de
bruiloft van het Lam.
